Η διοργάνωση αποτελεί συνέχεια των πρωτοβουλιών της ΑΜΚΕ Επιστηµονικής Οµάδας “Οψόµεθα εις Φιλίππους” και έχει σα στόχο την ανάδειξη της τέχνης µέσα από τη µατιά σύγχρονων ντόπιων καλλιτεχνών. Πρόκειται για ένα υπαίθριο συµπόσιο τέχνης κατά τη διάρκεια του οποίου οι καλλιτέχνες καλούνται σε επτά ηµέρες να δηµιουργήσουν τα έργα τους, σε προκαθορισµένη περιοχή δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο του θεάτρου των Φιλίππων, ως παράλληλη δράση κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ των Φιλίππων.
Εκεί, καλλιτέχνες & τοπική κοινωνία θα έχουν την ευκαιρία να έρθουν κοντά, να αλληλεπιδράσουν, να γνωριστούν, να ακουστούν.
Το συµπόσιο αφορά σε όλες τις τέχνες, όπως τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική, το θέατρο, τη μουσική κ.α. Καλλιτέχνες που ζουν και δραστηριοποιούνται στο Πάρκο Φιλίππων έχουν επιλεχθεί και θα φιλοξενηθούν στον υπαίθριο αυτό χώρο. Κατά τη διάρκεια των επτά ηµερών τα έργα θα παίρνουν ζωή µπροστά στο κοινό τις πρωινές ώρες, σε ανοιχτά καλλιτεχνικά εργαστήρια και θα προστατεύονται κάτω από ειδικά σχεδιασµένες κατασκευές. Το απόγευµα θα είναι αφιερωµένο στην αλληλεπίδραση µε το κοινό και την κοινωνία. Κατά τις βραδινές ώρες θα λαμβάνουν χώρο παράλληλες δράσεις (ομιλίες, εργαστήρια, μουσικές εκδηλώσεις κ.α.).
Η ιστορία και ο πολιτισµός της περιοχής θα αποτελέσουν την έµπνευση των καλλιτεχνών. Απώτερος σκοπός της διοργάνωσης είναι να συνδεθούν και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες µε την ιστορία του τόπου τους και να την αναδείξουν µέσα από το προσωπικό τους βίωµα.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ
Ανάµεσα στα βουνά του Παγγαίου, του Φαλακρού, του Μενοικίου και του Συµβόλου, εκεί όπου παλιά απλώνονταν η λίµνη Πρασιάδα, σήµερα βρίσκεται ο εύφορος κάµπος των Φιλίππων, στον οποίο εδώ και 8.000 έτη φιλοξενείται ο άνθρωπος, οι δηµιουργίες και οι δραστηριότητές του.
Ο τόπος αυτός, αποτέλεσε ήδη σπίτι για τους προϊστορικούς ανθρώπους περί το 6.400 π.Χ και έπειτα για τα θρακικά φύλα κατά την εποχή του χαλκού και του σιδήρου. Αργότερα, συνδέθηκε µε την ορφική και διονυσιακή λατρεία, την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα στο Νύσιον πεδίο και µε βαθιές µυστηριακές αναζητήσεις που εξακολουθούν να καθοδηγούν όποια ανθρώπινη ψυχή τις αναζητά.
Στον τόπο αυτό δηµιούργησαν και οι Θάσιοι την αποικία τους, ενώ αναπτυσσόταν συνεχώς µέσα στον κάµπο των Φιλίππων αλλά και πλούτιζε από τα χρυσοφόρα µεταλλεία του Παγγαίου. Δεν άργησε να κατακτηθεί από τους Ρωµαίους και να γίνει πεδίο µαχών µε ξακουστούς πρωταγωνιστές, τον Κάσιο και τον Βρούτο.
Εδώ εδραιώθηκε και ο Χριστιανισµός, η νέα θρησκεία, µε το βάπτισµα της πρώτης Ευρωπαίας Χριστιανής, της Λυδίας της Φιλιππησίας, από τον Απόστολο Παύλο των εθνών. Τόπος µυθικός, µυστηριακός, γόνιµος. Αξίζει γι’ αυτό να σηµατοδοτηθεί, να αναδειχθεί ποικιλοτρόπως και να χαραχθεί στην ανθρώπινη µνήµη ως παγκόσµια πολιτιστική κληρονοµιά.
Αρπαγή, εγκλεισμός, εξαναγκασμός, απελπισία, απελευθέρωση, αναγέννηση, θυσία, κάθαρση, ο κύκλος της φύσης, ο κύκλος της ζωής...
ΤΟ ΘΕΜΑ του φετινού συμποσίου σύγχρονης τέχνης
Η αρπαγή της Περσεφόνης
Ένας από τους πιο πλούσιους μύθους της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, αλλά και ένας από τους πλέον αρχέγονους της ανθρωπότητας εκτυλίσσεται στην αγκαλιά του Πάρκου Φιλίππων.
Ο τόπος αρπαγής της Περσεφόνης, κοντά στο όρος Παγγαίον, συνδέεται με τον πανάρχαιο και μυστικιστικό όνομα Νύσα, εξ ́ου και το Νύσιον πεδίο. Εκεί, μάζευε λουλούδια μαζί με τις Ωκεανίδες νύμφες η όμορφη Περσεφόνη όταν την είδε και την ερωτεύτηκε ο Πλούτωνας. Αφού την πήρε κρυφά από την συντροφιά της, διέσχισε τον Ζυγάκτη ποταμό – στις όχθες του βρίσκεται το βαπτιστήριο της Λυδίας, της πρώτης ευρωπαίας χριστιανής- με το άρμα του για να επιστρέψει στον Κάτω Κόσμο. Λέγεται πως ο ποταμός για να γλιτώσει την Περσεφόνη από την αρπαγή έσπασε τον ζυγό από το άρμα του Πλούτωνα, αδυνατώντας όμως να αλλάξει την Μοίρα της.
Εκεί, στις όχθες του ποταμού Ζυγάκτη, που ζυγιάζει τις δύο ακτές, καταφέρνει κανείς να ξεχωρίσει τη γραμμή που χωρίζει τον Επάνω από τον Κάτω κόσμο, τη ζωή από τον θάνατο, το συνειδητό από το υποσυνείδητο.
Κανένας δεν άκουσε τις κραυγές της Περσεφόνης μέχρι να χαθεί στα έγκατα της γης, κανείς εκτός από την Εκάτη και τον Ήλιο. Με τη μορφή πενθούσας γριάς η Δήμητρα περιπλανήθηκε για εννέα μέρες μέχρι που συνάντησε την Εκάτη. Μαζί επισκέφτηκαν τον Ήλιο για να μάθουν τι είχε γίνει. Μέσα από τη βαθιά θλίψη της Δήμητρας ξεράθηκαν οι καλλιέργειες, τα φυτά δε ‘δίναν πια καρπούς και η γη ήταν άγονη. Τα ζώα πέθαιναν και το ανθρώπινο είδος κινδύνευε να χαθεί. Έτσι, ο Δίας υποχώρησε και έστειλε τον Ερμή στο βασίλειο του αδερφού του Πλούτωνα/Άδη για να επιστρέψει την Περσεφόνη στη μητέρα της.
Ο πονηρός όμως Πλούτωνας, που την ήθελε για γυναίκα του, πριν επιστρέψει στην επιφάνεια της γης, της έδωσε μερικούς σπόρους ροδιού. Τρώγοντας η Περσεφόνη τροφή από τον Κάτω Κόσμο καταδικάστηκε να επιστρέφει πάντοτε! Κατέληξαν, λοιπόν, στην συμφωνία, που πρότεινε η Ρέα. Να μένει η Κόρη μαζί με τη μητέρα της τα δύο τρίτα του χρόνου, όσο η γη ανθίζει και καρποφορεί και το υπόλοιπο να βρίσκεται στον χθόνιο κόσμο του Πλούτωνα σαν βασίλισσα και σύζυγος του, τότε που το τοπίο νεκρώνει και η βλάστηση αποσύρεται για να βγει και πάλι από τον σπόρο ο βλαστός που θα φέρει τα άνθη και τους καρπούς.
#covidquarantine
#covidquarantine
#covidquarantine
#metoo
#metoo
#metoo
Τη φυσική θεωρία της βλάστησης και του αγροτικού κύκλου του μύθου, διατύπωσαν πρώτοι οι Στωικοί φιλόσοφοι, υποστηρίζοντας ότι η Περσεφόνη ταυτίζεται με τα δημητριακά και η απουσία της με τη φύλαξή τους στο υπέδαφος. Η απαγωγή της είναι η αλληγορία του κύκλου της ευφορίας της φύσης: η κάθοδος της Κόρης στον Κάτω κόσμο κάθε φθινόπωρο ταυτίζεται με την απουσία των καρπών, οι οποίοι αναφύονται την άνοιξη με την άνοδό της.
Ο μύθος έχει, επίσης, αποκτήσει και ανθρωποκεντρικό συμβολισμό που σχετίζεται με τον γάμο και το θάνατο αλλά και με τον τραυματικό χωρισμό της μητέρας από την κόρη και την επανασύνδεσή τους. Συμβολίζει, ακόμη, το αέναο ταξίδι της Ψυχής από το Πνεύμα στην ύλη και από την ύλη πίσω στο Πνεύμα.